Old Spam: Poodle / Poedel

DUTCH PART
Okee, ja ik maak vorderingen, echt. Ik verwerk het ene jeugdtrauma na het andere. Als dit zo doorgaat dan ben ik straks verlicht (mooi op tijd voor de kerst).
Na de oranje harige beddesprei en de kitschroezelrokjes is nu mijn poedeltrauma aan de beurt.
Opa en oma die hadden een poedel. Een dikke vette grote zwarte. Hij was ooit aangeschaft als zijnde een dwergpoedel ter ere van de verjaardag van een van mijn vele tantes. Ik denk dat opa het wel een sjiek idee vond of zo, zo’n klein dwergpoedeltje. Ha! D’r was mooi niks sjieks aan, aan die dikke ongehoorzame irritante hond. Opa had zich laten oplichten en wij zaten er jarenlang mee te kijken. Want 3 x raden wie er met dat beest de straat op kon? Juist ja. Ik bijvoorbeeld. Nee, maar dat was niet het ergste. Het allerallerergste is dat hij 2 x per jaar ernstig toegetakeld werd –wellicht in een verwoede poging om het mormel te sjiekificeren- en dan moest ik ook. Dan moest ik naar buiten met een hond met een toefje op zijn hoofd en een bolletje op zijn staart en van die flufjes om zijn enkels en ik was nog wel verliefd op een jongen uit de buurt en dat was niet cool dat was niet hip dat was heeeeel afschuwelijk errug Voor Schut.
Vandaar dat ik nu poedels (neppe, want echte dat geeft te veel bloed) achter plastic plak en op kitscherige tasjes naai. Dat heet Verwerking…
ENGLISH PART:
I’m making such terrific progress working out all my childhood traumas. I’m on a roll. I’m heading straight for Enlightenment. I’m telling you, I’m just about an inch away from Eternal Inner Peace. I’ve already dealt with the Orange and Hairy bedspread thing and I’m doing swell with the ruffled skirts so it’s time to move on to the next trauma: Poodles.
My grandparents used to have this poodle. He was a mistake, this poodle. You see, he was supposed to be a Toy Poodle -my grandfather’s futile attempt at having something Classy I guess- but instead he grew and grew and grew until he was nothing but a big, fat, enormous, disobedient lump. That part was fine with me. I have nothing against fat lumps. But the thing is, this lump had to be walked. And guess who got to do most of the walking? Well, it wasn’t grandpa, that’s for sure. Still, this is not the worst part. A bit of walking never hurt anybody, not even the real lazy ones like me. What did hurt was they took the dog to the Beauty Parlor about twice a year in an attempt to make him look like an actual poodle and then send me off to walk him still. Oh the sheer horror of it. Try being thirteen and in love with one of the kids on the block. Try looking cool and hip and happening walking by with an enormous fat blob with ridiculous pompoms stuck on its legs and tail. I’m telling you, it’s painful.
But I’m working on it. I’ve been stuffing poodles (fake ones, real ones would bleed all over the project) behind plastic and sewing them on bags a lot lately. It helps…